Pèr demanda la plueio

     Avèn vist que li pelerinage pèr demanda la plueio soun cita despièi li siècle XV dins li doucumen escri. Segound de temoui de noste tèms,
se sarien debana fin-qu’à la guerro de 1939-1945. Forço curat nous li conton tout de long dóu siècle XIX. Li fidèu partien de soun vilage pèr ana
à l’ermitage d’à pèd, o en veituro (carreto, jardiniero, etc.) pèr ana prega lou Sant. L’abat J.-L. Prompsault nous dis que dous di tres abitant d’uno parròqui participavon à-n-aquésti proucessioun. La caminado poudié èstre
 de 12, 15, 20 de cop que i’a de 30 kiloumètre, d’àutri cop li roumiéu fasien uno escourregudo de 40, 60 o 80 kiloumètre pèr veni demanda l’ajudo dóu Sant o lou gramacia di favour qu’avien agudo d’éu. Souvènti-fes aquésti fidèu fasien uno nouveno, valènt-à-dire que pregavon Sant Gènt nòu jour à-de-rèng. S’avien la plueio passa’ quéli nòu jour, un roumavage de gramaci èro ourganisa vers l’ermitage.

  En 1846, lou curat de Sant-Sifrèn, à Carpentras, demando 
à l’Archevesque d’Avignoun la permessioun d’ourganisa un pelerinage 
à Sant Gènt e, e au retour, 9 jour de seguido, li preguiero pèr la plueio. Forço meinagié emai lou Segne Conse de la vilo i’avien demanda de li mena proucessiounalamen à Sant Gènt pèr demanda à Diéu la plueio que la terro n’a tant de besoun.

  Fau dire que quouro li recordo  èron amenaçado pèr trop de secaresso, li gènt de la Coumtat de Venisso, coume aquéli de Prouvènço, courrien au cros dóu Sant en pïóusi proucessioun, e sa fe n’èro sèmpre recoumpensado, coume nous lou dis l’abat Prompsault .

  Au printèms de 1884, uno secaresso esfraiouso desoulè la campagno e li recordo èron à mand de peri. Li vilage de Perno, la Roco, Sant-Deidié, lou Bausset, Saumano, Venasco, l’Ilo, Cavaioun, Veleroun, Mountèu, Vassòu, Baumo e Caroumb venguèron en proucessioun à l’ermitage. La vau benesido restountiguè di cant pèr ameisa l’iro dóu Cèu. Diéu refuso rèn à Sant Gènt que tèn dins si man li nivoulado.

  Lou 10 d’abriéu 1894, l’Archevesque d’Avignoun fai uno letro i curat de soun dioucèsi, en causo d’uno secaresso que n’en finissié plus e qu’amenaçavo d’arrouina lis espèro di poupulacioun agricolo. Adounc penetra de soun  devé e dins l’afecioun de soun cor peirenau pèr aquesto classo tant interessanto e tant ounèsto di travaiadou de la terro, aguè à cor de respondre à si plang en couvidant tóuti li fidèu de soun dioucèsi au pèd dis autar. Ourdounè uno nouveno de preguiero, demandant de i’apoundre d’antifòni, verset mai ouresoun de Sant Agricò (acò èro pèr lis Avignounen) e de Sant Gènt (èro pèr li Coumtadin), aquésti dos gràndi glòri de noste païs que soun intercessoun es toustèms estado tant eficaço.

 La plueio tant esperado, toumbè avans la fin de la nouveno.

  La secaresso de 1896 es countado pèr diferènt doucumen. Li terro de blad èron entre-secado e coume cremado, li radiéri semenço voulien pas greia. Un journalisto acabavo ansin soun article: Zóu! anen querre la plueio à Sant Gènt! De preguiero publico se diguèron dins li parròqui. Carpentras proucessiounè pèr carriero. De retour de l’ermitage, li pelerin rescountrèron un mounde fòu, e la catedralo èro cacaluchado coume i jour di gràndi fèsto.

  Li parrouquian dóu Bausset proucessiounèron à la capello en cantant li letanìo dóu Sant. Lou Pichot Semenàri de Sant Gardo ié recitè lou capelet. Dès-e-sèt parròqui faguèron soun pelerinage: Vassòu i’anè ’mé tóuti sis abitant (aleva li malaut que restèron pèr garda lis oustau); Perno em’uno couralo de 50 ome; Verquiero emé la bandiero e l’estatuo dóu Sant (sourtido au Bausset, que la proucessioun èro passado pèr de coumuno que li proucessioun i’èron enebido). Sant-Ipoulite e Mountèu ourganisèron uno proucessioun de 500 ome, li cant estènt acoumpagna pèr la musico municipalo. Sant-Deidié e Sant-Saturnin-d’Avignoun mandèron 3000 pelerin, e lou meme jour venguèron Caroumb, Baumo e Jounqueireto. Roubioun venguè lou dijòu que ié plóuguè (em’acò s’entournèron souto uno plueio d’endoulible). Louriòu e Malo-Mort clavèron lou pelerinage. Li roumiéu óutenguèron la plueio demandado e tant esperado.

 

Lou roumavage d’Entre-Aigo
 Li roumavage d’Entre-Aigo soun descri dins lou registre de la parròqui redegi pèr lou curat vers lou mitan dóu siècle XIX

  En 1868, lou campèstre patissènt forço de la secaresso, li parrouquian d’Entre-Aigo demandon de faire uno nouveno à l’ounour de Sant Gènt. La plueio toumbè mau-grat lou mistralas, tambèn la poupulcaioun recouneissènto vouguè ana en roumavage à Sant Gènt.

  Li pelerin parton à sièis ouro de matin, emé musico e tambour, en cantant de cantico. Au vilage dóu Bausset la plueio li fai se recata dins la glèiso. Assiston à-n-uno messo cantado à la capello de l’ermitage. Fan prouvesioun d’aigo miraclouso e rintron à-n-Entre-Aigo mounte la plueio lis espèro.. Dins soun estrambord li musicaire fan un passo-carriero que duro long-tèms en jougant  l’èr dóu famous cantico: À l’ounour de Sant Gènt.

  Chasque an lou vilage celebravo la fèsto de Sant Gènt. Un an, après lou roumavage, i’aubourèron uno estatuo, e faguèron crido à-n-un proufessour dóu coulège de Carpentras, au cap de musico de la gardo naciounalo de Lioun, emai à-n-un abat de Cavaioun pèr coumpausa de cantico, moutet e cantato à l’ounour dóu Sant, pèr lou jour de la benedicioun d’aquesto estatuo.

  L’estatuo fuguè benesido au tèms d’un roumavage à l’ermitage. La proucessioun recampè lis autourita civilo e religiouso: counseié municipau, fraire maristo, counseié de la Fabrico, Counfrarié di Penitènt Blanc, chantre de la parròqui, musicaire, priéu de Sant Aloi... Tóuti li crous e li bandiero èron sourtido, faguèron peta li bouito tout-de-long dóu passo-carriero. À l’ermitage, uno proumiero messo basso seguido d’uno grand messo soulenno (emé diacre e soudiacre) fugèron celebrado. E pièi i’aguè ’no bono biasso sus l’erbo o souto lou nouguié.

  Tóuti partiguèron mai, e siguèron aculi em’esbroufe dins li vilage que ié passavon. Sus la grand routo que meno à Carpentras, pièi à Mountèu, lou càrri de Sant Gènt avié pèr gardo d’ounour 4 prèire en subre-pelis emé lou souïsse en grand tengudo. Li gènt se descapelavon, boulegant capèu e moucadou, e laissant lou càrri dóu Sant faire cap au courtege. À Mountèu, li campano sounèron à brand, batien li tambour, e la musico fasié entèndre lou cantico de Sant Gènt. Li pelerin desplegavon si bandiero, lou clergié de la vilo venguè au rescontre dóu courtege, e touto la poupulcaioun s’esquichavo sus soun passage. Après un salut soulenne dins la glèiso, li pelerin remountèron dins si veituro. Ei de nouta qu’aquesto proucessioun se debanè un dimècre, jour noun chauma, ço qu’empachè pas de moubilisa tóuti li fidèu.

  Lou Coustumié d’Entre-Aigo de 1874 noto que chasque an, avans la fèsto de Sant Gènt se fai uno nouveno. L’estatuo dóu Sant es espausado dins lou cor de la glèiso, e l’on prego 9 jour à-de-rèng, en apoundènt à la preguiero dóu mes de Marìo (lou mes Mai), 5 Pater e 5 Ave. Lou dimenche que s’atrobo dins la nouveno, M. lou curat óublido de faire un pichot panegiri dóu Sant e la veprado i Vèspro se canto soulennamen lou cantico de Sant Gènt alterna pèr li couristo e lou cor di chantre. Au darrié coublet, es em’estrambord que se crido Vivo Sant Gènt. La musico, que i’es counvidado, se prèsto pèr acoumpagna lou cant.

  En 1875, lou pelerinage dis ome se fai emé grand soulennita emé la participacioun dis autourita civilo: lou Conse e soun proumier Ajoun aguènt carga la cherpo. Avien bouta l’estatuo dóu Sant, ournado emé lou mai de siuen e lou mai de lùssi poussible sus un càrri que ié prenguèron plaço lou Curat, lou presidènt emé lou clavaire de la Fabrico e quatre clerjoun. Lis abitant i’èron au cop davans e darrié en veituro e jardiniero. Tóuti partiguèron à 3 ouro de matin. À l’ermitage, après agué ausi la messo, anèron en proucessioun à la font miraclouso. De retour, fuguèron reçaupu au Semenàri de Santo Gardo, pièi à Mountèu, que lou païs i’èro en fèsto coume pèr lou 16 de mai. La poupulacioun lis acoumpagnè en proucessioun à la glèiso pièi à la sourtido dóu vilage en cantant li cantico de Sant Gènt. En arribant à-n-Entre-Aigo, lou vicàri, li clerjoun, li coungregacioun recampado venguèron à l’endavans dóu Sant en proucessioun. Li roumiéu acabèron soun pelerinage à la glèiso, qu’aqui ié cantèron lou cantico de Sant Gènt e i’escoutèron uno dicho de soun curat, avans d’assista à la benedicioun dóu Sant Sacramen.

  En 1878, uno secaresso di grando (8 mes), menaçant proun seriousamen la recordo de blad, uno deputacioun de 30 paire demando au curat d’ourganisa uno nouveno. La plueio toumbè tre lou segound jour di preguiero. Au pelerinage de gramaci à l’ermitage, mai de 60 carreto, jardiniero e àutri vehicule acoumpagnè lou càrri dóu Sant. À la capello li couristo cantèron uno poulido messo en tres partido, li chantre (èron 18) cantèron mai que d’un moussèu forço bèu. À Mountèu uno proucessioun de 1500 persouno venguè à soun rescontre e se tirè 52 bouito quouro partiguèron.

  En recouneissènço envers lou Sant, l’ounourèron dins la glèiso parrouquialo en envirounant soun estatuo de decouracioun ufanouso. En 1877, un autar en mabre, que coustè 630 franc, ié fuguè counsacra, e l’an d’après, ourganisèron uno loutarié pèr l’adourna de crous, de candelié, de cire, de bouquet, de tapis, e de candelabre.

http://www.ribelly84.fr